[ پس من چی ؟ ]

او همانند خورشیدی در زندگی ات بود و من درست مثل ماه! خورشیدت, آنقدر زیبا و پررنگ بود که همیشه تمام نگاهت , تمام توجهت روی او بود . گاه گاهی آزرده خاطر میشد , اما با این حال , تمام عشقت را به او, به نمایش میکشیدی . اما..پس من چی؟

حتی زمانیکه دورت شلوغ بود, یادش را میکردی و مراقبش بودی! تو فقط گاهی یاد ماهت می افتادی که او غروب میکرد , فقط وقتی که او, خودش از پیشت می رفت!

من ؟! من که همیشه بودم معشوقه ی زیبای من ! تو قدری محو تماشای او بودی که توان دیدنم را نداشتی! خورشیدت قدری روشن بود که حتی متوجه زجه زنی هایم برای جلب توجه آن چشمان مرواریدی ات نمی شدی.

حیف حیف حیف! از حق نگذرم ! موقعی که از تو رنجیده می شد, متوجهم می شدی!... باید مراقب میبود زیبای من , خورشید به آن عظمتی ,, چرا باید لحظه ای غمگین باشد؟ کسر شان نیست مگر؟

اما وای از وقتی که شب میشد و دورت خالی! وقتی که دیگر, خورشیدت کنارت نبود که ارامبخش حالت باشد,, سراغم را میگرفتی,, اعتراف میکنم استعداد خوبی در چرب زبانی داری,, چطور هربار باورت میکردم؟

محو دروغ های زیبایت شدم! دروغی که دلم نمیخواست به پایان برسد! محو چشم های مرواریدی ات شدم! چشمانی همانند سیاهچاله ,,, که ساعت ها میتوانستم انجا غرق شوم! مگر خدا بودی؟ مگر چقد پست بوده ام؟ ماهی که زیبای اش سر زبان ها بود ,, انقد خوار و ذلیل بود؟